Povodom dostupnog obrazloženja prvostepene krivične presude Višeg suda u Podgorici, da su optuženi za Ratni zločin protiv civilnog stanovništva morali biti oslobođeni zbog toga što Crna Gora i njena policija ”nisu bili strane u sukobu u BiH, koje su bile obavezne da poštuju pravila međunarodnog prava”, te da iako su optuženi postupali protivpravno, oni se zbog toga ne mogu smatrati izvršiocima ratnog zločina, saopštavamo sljedeće:

Akcija za ljudska prava smatra da odluka crnogorskog prvostepenog suda nije u skladu sa međunarodnim humanitarnim pravom koje je obavezivalo Saveznu Republiku Jugoslaviju u vrijeme izvršenja zločina deportacije izbjeglica krajem maja 1992. godine, kao ni krivičnim zakonom koji je tada bio na snazi, a kojim je propisano značenje Ratnog zločina protiv civilnog stanovništva.

Smatramo nesumnjivim da je u ovom slučaju izvršen ratni zločin u vezi sa oružanim sukobom u Bosni i Hercegovini, te da politički stav Savezne Republike Jugoslavije i Crne Gore u njenom sastavu, da nijesu učestvovale u tom ratnom sukobu ne smije imati uticaja  na zakonitu i pravnu odluku bilo kojeg suda.

Haški tribunal je u svojoj konačnoj presudi u predmetu Tadić utvrdio da je u BiH na snazi bio sukob međunarodnog karaktera, u kome  su, nakon 19. maja 1992. godine, oružane snage Republike Srpske delovale pod opštom kontrolom i za račun SR Jugoslavije.  Takođe, Haški tribunal je utvrdio i da nešto može predstavljati ratni zločin, bez obzira gde je počinjeno, ako je počinjeno “u kontekstu oružanog sukoba” (odluka Tadić, para. 70), ako je sporno delo “dovoljno povezano sa oružanim sukobom” (odluka Šešelj, para. 14),  odnosno ako je “blisko povezano sa neprijateljstvima” (odluka Tadić, para. 70).

Čak štaviše, i Vrhovni sud Crne Gore u svom rješenju 1995. godine utvrdio je da je ubistvom muslimanske porodice Klapuh na teritoriji Crne Gore u julu 1992. godine izvršen Ratni zločin protiv civilnog stanovništva, zbog toga štod jela protiv civilnog stanovništva predviđena gore navedenom Ženevskom konvencijom i pratećim protokolima: „jesu i ostaju zabranjena u svako doba i na svakom mjestu“.

A to je upravo ono što su državni službenici Crne Gore učinili i u zločinu deportacije, o čemu svjedoči pismo ministra unutrašnjih poslova RCG Nikole Pejakovića od 12. avgusta 1992. udovici Alenka Titorića Danijeli Stupar, u kome joj piše sljedeće: vaš suprug Alenko Titorić, uhapšen 26.05.1992. u Herceg-Novom, na zahtjev Srpske Republike u BiH predat je vojnoj policiji u štabu Teritorijalne odbrane u Bratuncu, gdje je trebalo da uđe u sastav grupe Muslimana za razmjenu za zarobljene srpske teritorijalce…

Ako ova presuda postane pravosnažna iz razloga što se zločin deportacije ne može smatrati ratnim zločinom, i pored ovakvog zvaničnog priznanja učešća države u ratnom sukobu, biće to nepopravljiv udarac protiv Crne Gore kao pravne države.